De Nederlandse sopraan Ank Reinders is op 4 juli op 92-jarige leeftijd overleden. Ze was vanaf de jaren vijftig tot de vroege jaren zeventig een van de grote namen onder de Nederlandse vocalisten. Nadat ze het podium in 1980 vaarwel zei groeide ze uit tot een belangrijk zangdocent en ontpopte ze zich als schrijver over muziek. Haar Atlas van de zangkunst is nog steeds een veel gebruikt naslagwerk over alles wat met zingen en de menselijke stem te maken heeft.
Ank Reinders woonde in haar jonge jaren met haar moeder op Java. Hoewel ze al vroeg pianoles kreeg zag het er niet naar uit dat ze van de muziek haar beroep zou maken. Nadat ze in Den haag het gymnasium had afgerond ging ze Franse taal- en letterkunde studeren. Wel zong ze in het universiteitskoor dat onder leiding stond van Felix de Nobel en Jaap Stotijn. Omdat zingen een steeds groter deel van haar leven ging beheerste begon ze een zangopleiding aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Ook de masterclasses aan het Mozarteum in Salzburg waren belangrijk voor haar vorming.
Hedendaagse muziek
Na haar opleiding verbond ze zich aan de Wiener Kammeroper en in 1968 richtte ze het Nederland Vokalisten Ensemble op, een gezelschap dat haar brede belangstelling voor divers repertoire reflecteerde. Het ensemble legde zich vooral toe op oude polyfonie en nieuwe muziek. Haar liefde voor de hedendaagse muziek uitte zich ook in haar keuze voor Nederlands repertoire in haar liedrecitals. Zo schreef de Nederlandse componist Léon Orthel voor haar Drie liederen op teksten van Rainer Maria Rilke op. 55. Later schreef hij voor haar nog Une martuyre pour voix haute et orchestre (op. 71) en Deux mélodies pour voix et piano (op. 72), beide op teksten van Charles Baudelaire.
Liedrecitals
Met haar operarollen en liedrecitals had Ank Reinders succes in heel Europa en ook in de Verenigde Staten. De Engelse Daily Telegraph noemde haar lovend ‘a Dutch singer of elegance and variety’. Ze werkte in haar liedrecitals met belangwekkende Nederlandse en internationale pianisten zoals Géza Frid, Tan Crone, Geoffry Parsons, Ton Hartsuiker en Paul Niessing. Op YouTube circuleren nog diverse liedregistraties van haar.
Miranda van Kralingen
Vanaf het midden van de jaren zeventig begon het lesgeven een steeds grotere rol te spelen. Eerst in de vorm van workshops, maar nadat ze het podium vaarwel had gezegd ook als vaste docent van het toenmalige Conservatorium van Twente in Enschede. Daar wist ze onder anderen Miranda van Kralingen te bewegen tot een zangcarrière en op te leiden tot de briljante zangeres die ze was voordat ze zich meer op het artistiek management stortte. Ook was ze van 1975 tot 1985 examinator bij het staatsexamen zang.
Atlas van de zangkunst
In diezelfde periode herontdekte ze haar liefde voor het schrijven. Zo schreef ze naast vele artikelen onder andere de boeken Nannerl Mozart, de zus van een genie (2010) en Castraten; hun oorsprong, glorie en ondergang (2012). Maar haar grootste bijdrage aan de literatuur over muziek is haar Atlas van de Zangkunst die ze in 1993 samen met Harm Schutte schreef. Nog steeds is dit naslagwerk een must voor iedereen die zich meer wil verdiepen in de raadselen van de menselijke stem in het algemeen en de zangkunst in het bijzonder.
