LISZT
Faust Symphony
Steve Davislim (tenor), Chorus Sine Nomine, Orchester Wiener Akademie o.l.v. Martin Haselböck
Alpha Classics ALPHA 475 • DDD-68’
Waardering: 8
Luister 724 – Mei/Juni 2017
Franz Liszt was een rebel, ook in zijn orkestmuziek. Zijn Faust-symfonie ontstond ongeveer gelijktijdig met zijn Pianosonate in b klein, een magistrale poging tot een grootse vorm opgebouwd uit een on-klassiek geordende reeks van motieven. De symfonie lijkt het orkestrale zusje van de Sonate. Beide werken kenmerken zich door een ongekend scala aan stemmingen in een opmerkelijke vorm. Maar terwijl de pianisten met meer of minder succes het gehele palet proberen te beheersen, benadrukt Haselböck vooral de gemoedelijke kant. Dat betekent dat het tweede deel beter klinkt dan in de meeste uitvoeringen en het eerste en derde te rustig en te weinig strijdlustig. Of dit het gevolg is van een keuze voor instrumenten uit Liszts tijd, betwijfel ik, want het verschil tussen toen en nu is wat dit betreft vaak kleiner dan gedacht. Het koor en de tenor in het laatste deel schikken zich naar de visie van de dirigent. Dat heeft als voordeel dat onverwachte klanken uit het orkest rijzen en het geheel eerder klinkt als muziek voor de kleine dan voor de grote zaal. Dat is waarschijnlijk enigszins authentiek, al verliest het stuk door de zachtaardige uitvoering veel van zijn revolutionaire karakter. Of is nu de revolutie dat het stuk ook deze visie kan hebben?
Emanuel Overbeeke
Wilt u meer recensies lezen, dus óók de recensies van albums die het afgelopen halfjaar verschenen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
