Aanstaande vrijdag verschijnt de nieuwe editie van Luister. Cellist Pieter Wispelwey siert de cover. Wispelwey begon zijn discografische carrière als jonge ambitieuze cellist bij Channel Classics. Samen met de destijds eveneens jonge Nederlandse cd-maatschappij bouwde hij niet alleen een prachtige catalogus op maar ook een internationale carrière. Nu, vijftien jaar na het verschijnen van de laatste Channel Classics-cd zijn alle vijfendertig albums samengevoegd in een lijvige box.
Begin 2024 kwam het idee dat de Cello Biënnale, waar Pieter Wispelwey ook een grote rol zou spelen, een aanleiding zou zijn om de box uit te brengen. “Dat vond ik mooi. Het is een nationaal moment en ik zat daar als een andere cellist dan in mijn Channeltijd. Als musicus ga je door verschillende fases. Ik ben nu in de fase van senior, van de overlevers. Je krijgt een ander imago dan in die lastige ‘middle age’-fase.”
Schaakklok
Terugkijkend op zijn carrière tot nu toe zegt hij: “Het is een jongensavontuur. Als je op je tweede een cello kiest als instrument en op vierjarige leeftijd al zeker weet zeker weet dat je cellist wilt worden… Ik kon haast niet wachten op een plek bij een docent. Op het conservatorium was het echt pure discipline. Ik moest van mijzelf acht uur per dag studeren. Dat deed ik met de wekker erbij. Als ik naar de wc ging, zette ik die als een schaakklok stop. Acht uur was ook echt acht uur spelen. Het tweede jaar werd het zes uur. In het derde jaar kwamen er al concerten bij, en wilde ik de wereldliteratuur lezen. Het studeren werd minder, maar ik had een zelf georganiseerde serie in de Engelse Kerk. Zes recitals. Zo ben ik nog voor mijn twintigste beginnen met routine opbouwen. Daarom kon ik als jonge twintiger tegen de Stichting Kamermuziek Amsterdam van Jan van Waveren zeggen: ik doe wel Bach. Ik had die suites al zo vaak gespeeld. En ik ben doorgegaan, niet wetend waar het schip zou stranden.”
