Geoffroy Jourdain, dirigent en artistiek leider van Les Cris de Paris, koppelt op het album Strana Armonia d’Amore renaissancemuziek aan een in opdracht geschreven eigentijds werk van de componiste Francesca Verunelli. Een vervreemdend werk dat een luistersituatie wil creëren die gelijk is aan de verwarring die de zestiende en zeventiende eeuwers voelden bij het luisteren naar de muziek van Gesualdo en Vicentino. “Het beoordelen van een kunstwerk doe je altijd conform de wetten en gewoontes die horen bij het huidige tijdsgewricht”, aldus Jourdain. “Neem bijvoorbeeld de wonderbaarlijke dissonanten van Gesualdo in de laatste periode van zijn leven. Hoewel ze nu nog precies hetzelfde klinken als toen, zullen we nooit kunnen voelen in welke mate zij aan het begin van de zeventiende eeuw als ongehoord werden beoordeeld.”
Vreemde liefdesharmonieën
“Wel kunnen we op zoek gaan naar de elementen die dat gevoel van ingewikkeldheid en verwarring destijds genereerde. Op deze cd – de Nederlandse titel zou luiden ‘vreemde liefdesharmonieën’ – staan niet alleen madrigalen van componisten als Carlo Gesualdo (1566-1613), Michelangelo Rossi (ca.1601-1656) en Nicola Vicentino (1511-1575/76), maar ook van de eigentijdse componiste Francesca Verunelli (geb. 1979). En dat maakt Strana Armonia d’Amore tot een heel speciale plaat.
Toonhoogte-koptelefoons
Jourdain vertelt dat het niet alleen een heel speciale plaat is, maar ook een plaat die op een speciale manier tot stand is gekomen. “De opnamen zijn in twee verschillende periodes gemaakt. Toen we aan het stuk van Verunelli begonnen, waren de renaissancestukken al helemaal klaar. Het is een erg lang proces geweest – vrijwillig hè, niet omdat het moeizaam ging, maar omdat we de tijd hebben genomen. We hebben de componiste eerst te gast gehad om haar en haar muziek te leren kennen. Voordat zij ook maar een noot van de partituur had geschreven, moest ze ook kennis maken met ons, weten waar we stonden en wat we konden. Ook moesten wij leren werken met een soort toonhoogte-koptelefoons.”
