BEETHOVEN
Eroica-variaties (1796-1802)
Ronald Brautigam (fortepiano)
BIS – SACD-1673
Het heeft altijd iets onthutsends om geconfronteered te worden met de populaire deuntjes waar de tijdgenoten van grote componisten gek op waren. Een Russische dans van Wranitzky, opera-aria’s van Salieri en minder bekende tijdgenoten van Beethoven, hoe kom je er op. Dat uitgerekend ook Beethoven zich daar met verve op geworpen heeft, doet ons bijna blozen van cultureel ongemak: kennelijk hebben wij een aspect van zijn kunstenaarschap over het hoofd gezien toen we deze gigant bovenaan onze klassieke canon plaatsten. Maar toveren met andermans thema’s was voor Beethoven een serieuze uitdaging die het speelbeest in hem losmaakte dat niet rustte voor zijn machtige klaviervingers alle mogelijkheden en vormen tot op de bodem had verkend. Voor deze uitdaging staat ook Ronald Brautigam nu hij inmiddels de slotfase van zijn Beethoven-integrale voor BIS heeft bereikt. En ja, hij gaat even helemaal los op de twee fortepiano’s zonder zich nog te hoeven bekommeren om zoiets als de etherische abstracties van de late sonates. Briljante klanken ontlokken aan de fortepiano en die laten grommen, bijten, spotten, aaien, flirten, met de Eroica-variaties als het spetterende sluitstuk: voor zoveel schijnbaar moeiteloze virtuositeit kan geen mens ongevoelig blijven.
Marijke Schouten
Wilt u meer recensies lezen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
