Ben ik de enige die het geruststellend vindt dat corona.com nog steeds toebehoort aan het Mexicaanse biermerk? Corona.nl leidt overigens naar een hotel in Den Haag. Eigenlijk logeren we allemaal al geruime tijd in Hotel Corona. Of in Hotel De Aap, wat op hetzelfde neerkomt. Dat die URL’s nog niet door de verschillende overheden, mondkapjesmaffia of corona-appontwikkelaars zijn opgekocht, geeft mij het gevoel dat sommige zaken, hoe futiel ook, hetzelfde zijn gebleven. En dat gevoel biedt toch een zekere houvast in deze wankele weken.
De quarantaineplaylist van de jukebox in mijn hoofd
Corona is in de aanbieding bij de Jumbo: twee sixpacks voor de prijs van één. Ik open een flesje, duw een schijfje limoen in de hals en ga op het balkon staan. Het is de zonnigste lente aller tijden, maar nu vallen de druppels op het asfalt. Boeddhisten hebben het drukker dan ooit, bedenk ik me. Alle covidshit geeft hen alleen maar meer reden en ruimte om te mediteren. Mijn levenswandel is allesbehalve een edel achtvoudig pad, maar zelfs ik mediteer wat af de laatste tijd. Tenminste, als je lamlendig voor je uit staren mediteren wilt noemen. Als je maar lang genoeg in het niets staart, los je er vanzelf in op. Nu kijk ik naar de vallende regen. Ik heb veel liedjes in mijn collectie die daarover gaan, maar veruit het mooiste is van Gordon Lightfoot, de minstreel van het ochtendgloren. In de bitterzoete ballad Looking at the rain komt met de bui ook het besef dat hij zijn geliefde voorgoed kwijt is.
Een man sjokt voorbij. Vanonder zijn paraplu ontsnappen rookpluimen. Over roken in de regen zijn ook schitterende songs geschreven, zoals de zware shagtrack Smokin’ in the rain van Butch Hancock. Deze countryartiest en kunstenaar uit Texas schreef trouwens ook een liedje dat Corona del Mar heet. Kan zo in de quarantaineplaylist. Toch begint op de jukebox in mijn hoofd niet Lightfoot of Hancock te spelen, maar Just a little bit of rain van de Stone Poneys, het folkrocktrio waarmee Linda Ronstadt eind jaren zestig doorbrak. Laat het mijn vriendin niet horen, maar ik ben een tijdje smoorverliefd geweest op de jonge Ronstadt. Wat een plaatje, om te draaien en te zien.
Druppels die over een ruit glijden, regenwolken in fast motion
Ronstadt ging van een klein beetje regen in 1967 naar bakken uit de hemel in 1986. Toen werd ze namelijk door minimalist Philip Glass gevraagd als een van de vocalisten voor zijn album Songs from liquid days. Ik ben geen man van Glass, moet ik eerlijk bekennen, en heb maar één cd van hem: de soundtrack van de mozaïekfilm Mishima uit 1985. Elementen daaruit horen we ook terug in de zes composities op Songs from liquid days die, zoals de albumtitel al doet vermoeden, vloeibaar klinken. Ze roepen een storm aan beelden op: van druppels die over een ruit glijden, van regenwolken in fast motion en van bliksemflitsen die oplichten in de schemering. Het is een songcyclus als een landschap, kun je zeggen, waarin weersverschijnselen als metaforen dienen voor de liefde in al haar vormen. In Freezing zweeft Ronstadts stem boven een bevroren bergmeer, gedragen door strijkers en etherische achtergrondzang. Kunstige kamermuziek van rond het vriespunt. Je moet ervan houden. Geef mij maar de Ronstadt uit het begin van haar carrière.
Een taxi stopt onder mijn balkon. Twee opgewonden Italiaanse twintigers in trainingspak stappen uit. Een van hen smijt het portier dicht. “Someday a real rain will come and wash all the scum of the streets”, mompel ik tegen mezelf. Waar is Travis Bickle uit de filmklassieker Taxi driver als je hem nodig hebt? Ik staar naar de grijze lucht. Voorlopig ziet het er niet naar uit dat het opklaart. Maakt niet uit. Zolang ik niet nat word, hou ik van regen. Van het geluid van regen en van de geur na een regenbui. Ik pak een tweede flesje uit de koelkast. Ja, deze coronadagen zijn vloeibare dagen. De volgende dag wist de vorige uit, maar spoelt daarna al even snel weg in het afvoerputje van de tijd.
