Ik sta voor het raam en kijk hoe de stad wakker wordt. In deze dagen van coronaconsternatie voelt het in toenemende mate alsof we uit een droom ontwaken, enkel om daarna in een nachtmerrie te belanden. Hoewel de wereld er nog hetzelfde uitziet, is in een paar weken tijd alles, maar dan ook álles, onherkenbaar veranderd. Een ambulance met loeiende sirene sjeest door de straten, een van de weinige treinen die nog rijden sukkelt met tegenzin het station binnen en de eerste mensen met volle boodschappentassen lopen in een grote boog om elkaar heen, omdat er op dit moment in ieder van ons een onzichtbaar monster kan schuilen.
Hoe vaak zou ik me onbespied hebben gewaand?
Achter een van de ramen in de betonnen kolos aan de overkant van de straat wordt het licht aangeknipt. Sinds kort woont er een aantal jonge stelletjes in het foeilelijke bedrijfspand. Daarvoor stond het jarenlang leeg. Een jongedame schuift de gordijnen opzij en tuurt naar buiten. Hoe vaak zou ik me eigenlijk onbespied hebben gewaand, terwijl ik in werkelijkheid nauwlettend in de gaten werd gehouden? Die vraag is het uitgangspunt van Rear Window, de jarenvijftigklassieker van meestercineast en oude viespeuk Alfred Hitchcock. Daarin bespioneert een aan zijn rolstoel gekluisterde fotograaf het appartementencomplex tegenover het zijne. Hij raakt er steeds meer van overtuigd dat een van de bewoners zijn vrouw heeft vermoord.
Ik schuif de nieuwe cd van Graindelavoix in de speler
Ik word opgeschrikt uit mijn mijmeringen als mijn vriendin onbedoeld hard met de badkamerdeur slaat. Halfnegen. De plicht roept. Terwijl mijn trouwe kameraad het koffiezetapparaat de overwinningsmars pruttelt, schuif ik de eerste cd van het nieuwe album van Graindelavoix in de speler. De eigenzinnige Antwerpse zanggroep heeft Gesualdo’s Tenebrae Responsoria uit 1611 onder handen genomen en kleurt daarin zó ver buiten de lijntjes dat het lijkt alsof de Italiaanse madman uit het Midden-Oosten kwam. Madman zeg je? Jazeker. Toen muziekvernieuwer Carlo Gesualdo zijn vrouw met een ander in bed aantrof, liet hij het onzichtbare monster in zichzelf los. Het tafereel dat zich vervolgens in de echtelijke sponde afspeelde, stond in al zijn gruwelijkheid mijlenver af van de sluimerende suspense van Rear Window.
Mensen zitten nu veel meer op elkaars lip
In mijn sjofele kloffie slof ik naar de stereo om de tweede cd van Graindelavoix op te zetten. Ik weet zeker dat Gesualdo content zou zijn geweest met deze grillige en radicale opname. Voor de tweede keer deze ochtend sta ik voor het raam. Van Hitchcock en Gesualdo gaan mijn gedachten naar een bericht dat ik onlangs op de site van de NOS las. Een even verontrustend als logisch bericht, helaas. De coronamaatregelen leiden tot een toename van het huiselijk geweld, aangezien mensen nu veel meer op elkaars lip zitten. Ineens bekruipt mij het unheimische gevoel dat iemand vanuit het gebouw aan de overkant naar me kijkt. Maar het kan net zo goed het onzichtbare monster in de reflectie van het raam zijn.
