BOULEZ, MANOURY
Le Marteau sans maître – B-Partita
Ensemble Orchestral Contemporain o.l.v. Daniel Kawka
col legno music WWE 20447 • DDD-63’
Waardering: 10
Le Marteau sans maître markeerde in 1955 de doorbraak van Pierre Boulez als een van de belangrijkste naoorlogse componisten. De ‘belangrijkheid’ van het stuk is 70 jaar later in een nieuwe opname van het Ensemble Orchestral Contemporain onder Daniel Kawka even voelbaar als in de opnames uit de jaren ’50 onder Boulez zelf. Alles klopt, niets is zo simpel als het lijkt en de intellectuele zelfverzekerdheid druipt ervan af. Voor veel stukken was dat destijds de doodsteek maar Boulez vond net als Olivier Messiaen een klankwereld die aansprak. Hoe gortdroog en wiskundig de deconstructies en atonale ritmische variaties in essentie ook zijn, het instrumentarium en de interactie met de declamatie (of het gesis, zoals in IV) maken het uiteindelijk toch een ultieme emotionele beleving. Hier mede omdat Kawka zijn uiterste best doet iedere snipper emotie te vermijden in misschien wel de droogste uitvoering van het stuk die ik ken. Zelfs mezzosopraan Salomé Haller lijkt op vocale droogheid gecast. Dat levert paradoxaal genoeg een enorme spanning op. Deze uitvoering van Le Marteau sans maître is bij vlagen een anti-esthetisch muzikaal statement. De B-Partita van Philippe Manoury sluit er als exacte tegenpool volmaakt bij aan. Waar Boulez iedere schijn van behaaglijkheid in zijn deconstructieve muzikale universum angstvallig vermijdt, gebruikt Manoury het klankjesuniversum juist om esthetisch effect op effect te stapelen. Zo kom je van het rijk van de boze heks aan de achterkant van de spiegel bij Manoury bij Sneeuwwitje aan de voorkant uit. Hier poetst Kawka de schoonheid ook juist op. In die uitersten toont zich de meester. Dit is de muzikale perfectie.
René Seghers
Wilt u meer recensies lezen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
