BRAHMS
Works for solo piano – Volume three
Barry Douglas (piano)
Chandos CHAN10833 • DDD-68’
Uitvoering ***** | Registratie *****
Als Johannes Brahms van één werk steenrijk is geworden dan was het wel de zestien Walzen opus 39 (1865). Daaronder als voorlaatste het ‘Wiegenlied’ dat ook op het moment dat U dit leest vanuit speeldoosjes pasgeborenen waar ook ter wereld in slaap sust. De walsen waren oorspronkelijk voor piano vier handen – er gaat natuurlijk niets boven die rijke klank – maar de componist maakte al spoedig ook versies voor twee handen. Een makkelijke voor de huis-tuin-en-keuken-pianist en een meer ambitieuze voor de meesterpianist. Wat Barry Douglas presteert grenst aan het ongelooflijke. Prachtig, poëtisch spel en het is alsof je ‘gewoon’ vier handen aan het werk hoort. Deze ‘uitgeklede’ versie heeft één belangrijk voordeel op de oorspronkelijke: alles is en blijft in één hand. Behalve het ‘Wiegenlied’ is er zoveel moois te genieten dat het moeilijk kiezen is. De hele cyclus zonder coupures en ook nog eens in Brahms’ volgorde achter elkaar gaat heel goed. Wat een wonder: aan de oppervlakte lichtvoetig maar van binnen ernstig en beladen. Grote wijsheid en diepzinnigheid van een zwaarmoedige ziel die na het horen van Strauss’ ‘Schöne blaue Donau’ ook zelf eens de liefde wilde bedrijven met de lichte muze. Volkomen geslaagd en ook na 150 jaar stellen we vast: Brahms, ook dit kon je als geen ander! De briljante Sonate opus 2 had ook van Robert Schumann kunnen zijn en draagt wel zeker de last van teveel noten. Drie Intermezzi uit de laatste jaren laten dan weer horen dat Brahms nog subtieler en dunner kon componeren dan in zijn inmiddels dertig jaar oude Walzen en hij stilaan het pad had geplaveid voor ‘Das kleine Stück’ van Schönberg en Webern. Hier en daar is hij al bijna losgezongen van de tonaliteit.
Jurjen Vis
Wilt u meer recensies lezen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
