BRITTEN, J.S. BACH, LIGETY
Miklós Perény
Miklós Perény (cello)
ECM New Series 2152 4764166 • DDD-60’
Miklós Perény heeft het solo natuurlijk moeilijker op de cello dan zijn collega Dmitry Ferschtman in het elders besproken recital met zijn dochter als sprankelende vioolpartner. Van enige neiging tot vrolijkheid is bij Perény dan ook niets te bespeuren. Het is louter bloedserieuze, bijna depressieve muziek van Britten via Bach tot Ligeti, waar zijn oor op gevallen is. Perény lijkt dat zwaarmoedige element in zijn spel bovendien eerder te accentueren, dan dat hij op zoek gaat naar een lichtpuntje. Het lijkt door Perény’s strijken alsof deze componisten tijdens het componeren allen op de rand van zelfmoord balanceerden. Aanvankelijk beklemt dat gevoel, maar gaandeweg… fascineert het. Een vergelijkbaar duistere benadering is mij eigenlijk niet bekend en uiteindelijk word je nieuwsgierig naar de man achter die cello. De man ook wiens naam op de grafzwarte hoes vóór die van Britten, Bach en Ligety staat gedrukt. Het boekje brengt verlossing in de vorm van een foto waarop de cellist prijkte met een bijna vertwijfeld gelaat. Is hij geconcentreerd, of dwalen zijn gedachten af naar de donkerste snaren? Ik keek en luisterde en ik keek weer… Bachs ‘Praeludium’ zette in, de cello steeg warempel af en toe richting kerkgewelf, om in Ligeti definitief afscheid van de aarde te nemen. Voor alle duidelijkheid: Perény’s spel is weergaloos, indringend, betoverend en beangstigend tegelijk.
René Seghers
Wilt u meer recensies lezen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
