BRUCKNER
Symphony No. 9 Four Movement Version
Berliner Philharmoniker Simon Rattle
EMI Classics 9 52969 2 • DDD-82’
Slechts twee maanden kwam Bruckner te kort om het laatste deel van de negende symfonie te finaliseren, maar het was deze reus niet gegund. De eerste schetsen van deze symfonie met het janushoofd dateren al van 1887, maar Bruckner onderbrak het werken eraan om zich bezig te houden met andere zaken. Er heeft zich in de loop der tijd een hardnekkige mythe ontwikkeld dat er slechts wat schetsen bestaan van het laatste deel, maar er is wel degelijk een bijna complete partituur. Van de 653 maten in totaal, waren er bijna 600 als volledige partituur uitgeschreven of die uitgewerkt konden worden aan de hand van Bruckners uitgebreid gedetailleerde schetsen. En zelfs in het geval van lege bladzijden, kon men putten uit reeds bestaand materiaal dat Bruckner had genoteerd. Het onderzoeksteam Samale, Mazzuca, Philips en Cohrs, heeft de afgelopen jaren sinds de eerste draft versie uit 1984 (Inbals uitvoering op Teldec) bepaald niet stil gezeten. Rattle verzekert ons dat hier meer Bruckner in zit, dan Mozart in diens Requiem. Opende de finale van de achtste met het paarden-tafereel van Openbaring, hier horen we duidelijk het ontstaan der materiële wereld: het samenpersen van energie tot materie. Na een koraal van onmetelijke schoonheid verschijnt als met een schok het openingsthema van het eerste deel en neemt ons begrip van de reeds bekende delen toe, naarmate het vierde deel zich ontvouwt. Ik ben het overigens niet helemaal eens met Rattles aanpak. Vooral in het eerste deel drijft hij het tempo van tijd tot tijd te ver op en speelt hij veelal te legato. Toch kan er geen misverstand bestaan over het belang van deze cd. Dat meer dirigenten mogen volgen…
Emile Stoffels
Wilt u meer recensies lezen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
