De Franse filosoof Jean-Paul Sartre zei ooit: “We moeten zonder hoop leren leven.” Mais non, zal de beeldschone celliste Camille Thomas denken. Ze wijdde er zelfs haar nieuwe cd aan en gaf deze de naam Voice of hope: een reis van pijn en conflict richting schoonheid en hoop.
Vanwege de titel van haar nieuwe cd, Voice of hope, lijkt het wel alsof Thomas in een glazen bol heeft gekeken. “Ja, daar heb ik ook over nagedacht. Maar dit album betreft eigenlijk een andere context.” Ze doelt hiermee op de aanslagen in Parijs en Istanboel, die onderwerp zijn van het zwaartepunt van haar cd: Never give up van de Turkse componist en pianist Fazil Say. Ondanks de andere context heeft de cd nu toch veel waarde. “Die gaat over hoop in de mensheid. Ook in de huidige situatie kunnen muziek en kunst hoop geven. De schoonheid in kunst doet iets met de wereld. Ik hoor mensen in mijn omgeving zeggen dat ze de muziek nodig hebben zoals frisse lucht. Muziek helpt hen om te ademen.”
Timing van ‘Voice of hope’
Thomas spreekt onbaatzuchtig: “Eerst dacht ik dat de release van mijn cd een verkeerde timing zou hebben. Want ten tijde van crisis behoor je niet egoïstisch te zijn. Maar toen realiseerde ik mij hoe cruciaal muziek kan zijn voor mensen. Vooral het werk van Fazil Say. Dat is zo’n machtig en belangrijk stuk, omdat het ons helpt te geloven in het goede. Het is geen willekeurig concerto waar je even naar luistert, het is een belevenis. Never give up vertelt een verhaal over ons leven. Er zijn vandaag de dag conflicten tussen religies, er heerst een crisis waar we allemaal mee worden geconfronteerd. Mijn cello beschrijft een stukje van dit verhaal en hoe we richting goede hoop varen. We moeten niet vechten, we moeten genezen.”
Album vol schoonheid
Thomas brengt op het prestigieuze label met het gele logo haar tweede cd uit, begeleid door het Brussels Philharmonic. Een album vol schoonheid, beginnend met Ravels Kaddisch, varend langs Bruchs Kol Nidrei en de theme song van de film Schindler’s List. De reis eindigt met een sprankje hoop: de beroemde aria Casta Diva uit Bellini’s opera Norma. Never give up is het stralende middelpunt. Fazil Say componeerde het stuk speciaal voor haar en ze bracht het ook zelf in première. Het gaat over conflict en misère. Dat maakt het politiek beladen, iets waar Say om bekendstaat.
Camille Thomas geeft nooit op
Een celliste die nooit opgeeft dus. Dat benoemt ze ook zelf. Ten eerste omdat dit refereert aan het voor haar invloedrijke werk van Say, ten tweede omdat ze een doorzetter is. “Ik was geen wonderkind. Ik heb hard moeten werken voor mijn muzikale carrière en ik heb vaak gefaald”, vertelt ze kwetsbaar. “Maar een goede artiest is iemand die na een vreselijke dag of een slechte recensie blijft geloven in het belang van het maken van muziek. Zo iemand stopt nooit, is nooit tevreden. Dat is de sleutel tot vooruitgang. Perfectie bestaat niet, maar een goede artiest streeft naar momenten om de tijd stil te zetten. Op die momenten creëer je schoonheid. Dat is iets wat je niet kunt aanraken, niet onder woorden kunt brengen. En je mag nooit opgeven om hiernaar te blijven zoeken.”
Lees het hele interview van journalist Eva Vervoort in Luister 749. Nog geen abonnee? Klik hier om de editie te kopen.
