Violist Jeroen de Groot en pianist Bernd Brackman, nu zestigplussers, waren de grote beloften van de jaren tachtig van de twintigste eeuw. Jeroen de Groot won in 1985 het Oscar Back Concours, zoals het Nederlands Vioolconcours toen nog heette, en ook Bernd Brackman viel regelmatig in de prijzen. Beiden onderscheidden zich onafhankelijk van elkaar op door eigenzinnige interpretaties en pure opvattingen over muziek. Waarschijnlijk daarom is De Groot nooit een internationale ster geworden en wordt Brackman niet meteen genoemd in het rijtje grote Nederlandse pianisten. Maar sterren zijn het wel. Vooral als ze samen spelen. Dat ze elkaar zouden vinden leek slechts een kwestie van tijd. Toch duurde het nog tot de eerste jaren van dit millennium. Toen was het hek ook meteen van de dam. ‘We hoeven niet naar elkaar te kijken en eigenlijk hoeven we ook nauwelijks te repeteren’, zo omschreef De Groot deze muzikale relatie. ‘We voelen elkaar direct aan.’ Dat gevoel leidde tot een bijzondere cd-serie waarvan onlangs deel vijf is verschenen: Pure Live (Pure Live V – Zefir ZEF 9709). Geen gedoe met studio-opnamen, geen fratsen in de mix, geen net niet zuivere nootjes toch even vervangen en er tussen plakken, nee, gewoon met de billen bloot
Spannende vertolkingen
En dat werkt. Beethovens Frühlingssonate (Vioolsonate nr. 5 op. 24), César Francks beroemde Sonate in A en Saint-Saëns’ heksentoer die de naam Introduction et Rondo Capriccioso draagt vliegen letterlijk aus einem Guss uit de luidsprekers en klinken niet anders dan ze live zouden doen. Bovendien zijn het bijzonder spannende vertolkingen, alsof de violist en pianist elkaar doorlopend uitdagen door de inspiratie van het moment. Het gebeurt niet vaak dat een mens bij het luisteren naar een cd de adem inhoudt en zich afvraagt of een frase wel goed gaat komen, of de musici elkaar wel blijven vinden. In Beethovens Frühlingssonate gebeurt dat doorlopend en dat reflecteert precies de werkelijkheid van deze musici; geen uitvoering is hetzelfde.
Puurheid
‘Muziek kent geen waarheid, alleen suggestie’, schrijft De Groot op zijn website jeroendegroot.info. ‘Hier ligt de sleutel die ons toegang geeft tot creatie en vernieuwing, keer op keer. En alleen als we trouw zijn aan onszelf kunnen we iets maken dat ook betekenisvol is voor anderen.’ Zo is het, en zo trouw aan zichzelf klinkt deze cd. Is alles even perfect? Nee, gelukkig niet. Juist de puurheid, de menselijkheid maken ook Francks Sonate – de vertolking van De Groot en Brackman is met stip binnengekomen in het kleine lijstje favorieten – en Saint-Saëns virtuoze uitsmijter tot een feest om naar te luisteren. Twee musici en een serie cd’s om (weer) in de gaten te houden.
