Er zweeft altijd een aardige voorraad cd’s op mijn bureau. Een aantal daarvan ligt op de stapel ‘nieuw binnengekomen’ die nog beluisterd moet worden. Een aantal ligt rustig te wachten op een geschreven recensie en een aantal blijft er gewoon liggen. Dat kan verschillende redenen hebben. Of ik wil het album nog een keer beluisteren omdat ik nog niet weet wat ik er mee aan moet, of het is een plaat waar ik ook gewoon in een onbewaakt moment voor niets anders dan mijn eigen plezier graag naar luister. Of het is een cd die niet van mij is en nog terug moet naar de rechtmatige eigenaar. Zo’n cd is Memories van de Armeense pianist Mkhitar Ghazaryan (Aliud ACD OE 132-2). Bij het herbeluisteren van de cd besloot ik deze nog niet terug te brengen naar de rechtmatige eigenaar.
Armeense juweeltjes
De cd bestaat uit een aantal pianowerken van Armeense componisten zoals Aram Chatsjatoerjan en Arno Babajanyan, favoriete korte stukken van de pianist die al jaren in Nederland woont. Stukken die herinneringen oproepen aan zijn vaderland, mede vanwege de invloed van de volksmuziek op deze uiterst sympathieke stukken zoals Chatsjatoerjans Andantino, het eerste deel uit zijn Kinderalbum, niet zo bekend, maar vergelijkbaar met en voor de mindere pianisten onder ons veel speelbaarder dan Schumanns Kinderszenen, en de Elegy van Babajanyan. Verder staan er wat verrassende bewerkingen van Ghazaryan zelf op zoals een meeslepende pianoversie van Aznavours La Bohème die zijn Armeense achtergrond benadrukt, en de onvermijdelijke maar knap uitgevoerde Sabeldans van Chatsjatoerjan. Uiteraard ontbreekt ook de ‘redder van de Armeense muziek’ Komitas niet . Zijn Garun A in een pianoarrangement van Robert Andreasyan is met vier minuten een van de langste werken van deze plaat vol korte Armeense juweeltjes die naar meer smaken. De cd blijft voorlopig weer even bij de hand.
