Naast de Top 2000 is er nog een guilty pleasure. Ik ben van huis uit gitarist en niet alleen opgegroeid met de Luitsuites van Bach gespeeld door gitaristen als John Williams en Julian Bream, maar ook met de gierende gitaren van Jimi Hendrix, Jimmy Page en Ritchie Blackmore, maar ook met de ‘easy listening’ gitaarmuziek van Harry Sacksioni. Zijn eerste langspeelplaat was mijn eerste gitaristenbijbel en in zwoegde dagen, weken, maanden soms om nummers als Meta Sequoia, Blos en Elixer in de vingers te krijgen. Het gezwoeg was de moeite waard, want mijn gitaar en mijn vertolking van die stukken bleek voor de vijftienjarige slungel die ik was een geweldig wapen om de leukste meisjes aan te trekken.
Jubileumtour
Harry Sacksioni is mede daarom nooit uit mijn leven geweest en ik ben hem door de jaren heen blijven volgen. Inmiddels wordt hij eind dit jaar vijfenzeventig en toert hij nog tot zeker juni door het land met zijn jubileumtour die vijftig jaar podiumervaring omvat (zie: harrysacksioni.nl). Daarbij staat zijn jongste cd Love of my life centraal. Uiteraard gaat die liefde in dit geval over zijn gitaren.
Orkestraler
Love of my life bevat veertien nieuwe gitaarwerken en arrangementen (In the mood) en vergeleken bij zijn eerste albums die in de vroege jaren zeventig verschenen is er niet veel veranderd. Hij is hooguit soms wat orkestraler geworden, maar nog altijd hebben op de blues- en fingerpickingtraditie gebaseerde gitaarsoli de overhand. En ja, soms is meer van hetzelfde gewoon heel erg fijn en vertrouwd. Zijn ode aan JJ Cale is een heerlijk bluesy nummer, zijn Cuban Nights doet denken aan verschillende stukken op zijn tweede album Vensters en zo kunnen we doorgaan.
Luistermuziek
Uiteindelijk is het gewoon heerlijk eenvoudige luistermuziek die bij een snarenliefhebber direct resoneert. Bovendien blijft Sacksioni zeker in het genre waar hij zich van bedient, een heel handige en daardoor virtuoze gitarist. Luister naar het arrangement van In the mood met een stevig volgehouden walking bass.
Staan er nieuwe Sacksioni-‘klassiekers’ op waar ik toch mijn vingers weer op wil breken? Dat weet ik nog niet, al is Sunny Side up een goede kandidaat. Is het een plaat die binnen handbereik blijft en op momenten van ontspannen wegzakken in mooie herinneringen de weg naar de cd-lade vindt? Zeker.
