CHAUSSON, BERLIOZ, DUPARC
Poème de l’amour et de la mer; Les nuits d’été; Le manoir de Rosemonde, L’invitation au voyage, Chanson triste
Soile Isokoski (sopraan), Helsinki Philharmonic Orchestra o.l.v. John Storgards
Ondine ODE1261-2 • DDD-65’
Waardering: 5
Chaussons ‘Poème de l’amour et de la mer’ lijkt om onverklaarbare redenen het slechtste in dirigenten boven te brengen. Van een autoriteit in de Franse stijl als Ansermet (in een curieuze baritonversie) tot en met Armin Jordan senior met Jessye Norman rolt iedere dirigent een hele dikke kluwen wol voor ons uit, waarin je door de draden het weefgetouw niet meer ziet. Ook John Storgards verwart het Franse fin de siècle-impressionisme van Chausson met iets dat het absoluut niet is. Onbegrijpelijk dat er nooit iemand is opgestaan om die Franse impressionisten voor en naast Debussy te laten fonkelen zoals de schilderijtjes van Seurat tot en met Monet. Mistflarden ja, maar toch geen modderstroom? Von Karajan toonde in de late jaren zestig aan dat Wagner meer was dan van dik hout. Chaussons in potentie prachtige ‘Poème de l’amour et de la mer’ schreeuwt om zo’n transparante, afgeslankte interpretatie. Ik hoor het in mijn oren. Waarom hoort geen enkele professional dat dan? Ook Soile Isokoski helpt daar niet veel aan. Zij drijft met haar donkere sopraan op de stroop die het Helsinki Philharmonic onder haar op doet stinken van Chausson tot Berlioz en vandaar tot Duparc. Een vocale parel voor de zwijnen.
René Seghers
Wilt u meer recensies lezen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
