CHAUSSON
Poème de l’amour et de la mer – Symphonie Op.20
Véronique Gens (sopraan), Orchestre National de Lille o.l.v. Alexandre Bloch
ALPHA 441 • DDD-60’
Waardering: 7
Ernest Chausson begon laat met componeren en stierf vroeg. Zijn vader was een rijke ondernemer, en liet hem een fortuin na. Chausson studeerde compositie bij Massenet, maar zijn muziek klinkt alsof hij een leerling was van César Franck. Tijdens een verblijf op een van zijn buitenverblijven fietste hij heuvelaf tegen een muur en was op slag dood. Vierenveertig jaar oud. Chausson heeft een klein maar exquisiet oeuvre nagelaten: een symfonie, een liederencyclus, het Poème voor viool, een strijkkwartet en het Concert voor viool, strijkkwartet en piano. Poème de l’amour behoort tot de top van de Franse liedkunst, en het is wonderlijk dat het niet vaker wordt uitgevoerd, en nog wonderlijker dat er zo weinig bevredigende opnamen van bestaan. Daar verandert Véronique Gens niets aan, alle noten zijn er, maar er worden geen tranen getrokken. De symfonie heeft het onder de baton van Alexandre Bloch zwaarder te verduren. Het Orchestre de Lille is geen toporkest, en Bloch lijkt het emotionele eb en vloed in deze partituur niet opgemerkt te hebben. Chausson is Franck, geen Brahms. En hoewel het werk buiten Frankrijk zelden gespeeld wordt barst de cd-catalogus van de topopnamen. Bij Paul Paray en het Detroit Symphony Orchestra ging in 1958 het dak eraf.
Siebe Riedstra
Wilt u meer recensies lezen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
