Wie was toch die mysterieuze Madame Moreau, aan wie Bernhard Romberg zijn sonates voor cello en harp opdroeg? Het moet een zeer goede harpiste zijn geweest, denkt Simona Marchesi. “Het zijn geen gemakkelijke stukken en toch heel goed afgestemd op de harp, niet veel componisten kunnen dat. Waarschijnlijk heeft ze hem van kundig commentaar voorzien.” Marchesi kan het weten. Samen met cellist – en toevallig ook haar zoon – Bartolomeo Dandolo Marchesi bracht ze een album uit met deze drie grote sonates voor harp en cello, opus 5.
Tekst: Marieke Klomp, foto: Riccardo Marcialis
Bijna had het album A family affair geheten. Moeder en zoon namen de sonates op in de kerk waar Bartolomeo werd gedoopt in buurt van zijn ouderlijk huis, waar Simona nog altijd woont, in de Italiaanse bossen in de buurt van Milaan. Er was ook nog een oom betrokken bij de productie. De titel werd uiteindelijk: Goodbye, great artist, de groet waarmee Beethoven een brief aan zijn goede vriend Romberg afsloot.
“Hiermee tonen we het respect dat Romberg ook onder grote componisten kreeg”, zegt Bartolomeo Marchesi. Onder cellisten geniet Bernhard Romberg (Duitsland, 1767-1841) enige bekendheid. Hij was zelf virtuoos cellist, bracht veranderingen aan in zowel de speeltechniek als de bouwtechniek van het instrument en ontwikkelde een studiemethode die lange tijd de standaard was op muziekscholen en aan conservatoria.
Als componist is hij minder bekend. Hij schreef concerten en operastukken, maar werd vooral om zijn kamermuziek geprezen. Inmiddels is hij een beetje ondergesneeuwd geraakt door beroemdere tijdgenoten. “Jammer en onterecht. Dit zijn bijzondere werken voor een combinatie die niet zo vaak voorkomt. We willen hem aan de vergetelheid onttrekken”, aldus Simona Marchesi.
Kleiner en zachter
Een kleine rode harp, de Grecian, in 1817 gebouwd door Sébastien Erard, was het uitgangspunt voor dit album. “Eigenlijk zocht ik repertoire om te spelen voor mijn oude instrumenten. Deze harp…” (Simona Marchesi wijst op een van de exemplaren achter haar) “… stamt uit dezelfde periode en past perfect bij de muziek.” Hoewel Bartolomeo Marchesi ook een mooie Italiaanse cello uit 1727 in bruikleen heeft van de Jumpstart Jr. Foundation, gebruikt hij voor deze sonates zijn eigen Zuid-Duitse Joseph Hollmayr-cello uit 1779. “De klankkleur is anders, donkerder en het is een kleiner exemplaar, wat zachter dan de felle Italiaanse cello’s uit die tijd. Dat klopt beter bij deze muziek en bij de harp van mijn moeder.”
Erfgoed doorgeven
De oude muziek kwam het huis van de harpiste binnen via haar zoon. “Met niemand heb ik meer samengespeeld dan met mijn moeder”, vertelt Bartolomeo. “Vanaf mijn derde gaf ze me les. Ik had natuurlijk wel een celloleraar, maar dat was een keer per week. Mijn moeder was er iedere dag.” Simona vult aan: “Ik kom zelf uit een zeer muzikale familie, leerde piano spelen van mijn moeder. Dat ik dat erfgoed heb kunnen doorgegeven aan mijn kinderen, vervult me met trots.”
Het hele nummer leest u in Luister 780.
