De Britse dirigent en pianist Antonio Pappano is een selfmade man. Zonder chique conservatoriumdiploma’s op zak bracht hij het tot eerste dirigent van het Royal Opera House en gaat hij in 2024 Simon Rattle opvolgen bij het London Symphony Orchestra.
Tekst: Ruud Meijer
Praten met Antonio Pappano zelfs al is het maar een videogesprek, voelt als bij hem aanschuiven op een terrasje in Rome. Je zet hem een glas rode wijn en een bordje olijven voor en hij gaat praten om nooit meer op te houden. Bevlogen, bescheiden en beroemd zijn de drie b’s die hem ten voeten uit beschrijven. Luister drukt op record en de rest is geschiedenis. Zíjn geschiedenis. “Mijn ouders emigreerden in 1958 naar Engeland. In Castelfranco in Miscano, een agrarisch gehucht in de heuvels ten noordoosten van Napels, zagen zij het leven niet meer zitten. De kleine stukjes land die in het bezit van de familie waren, leverden net genoeg op voor een armoedig bestaan. Vertrekken was de enige optie. Mijn moeder reisde haar jongere zus achterna. Die had al eerder gekozen voor een betere toekomst. Mijn vader, die eerst zijn diensttijd afmaakte, volgde al snel en trouwde met haar. Mijn jongere broer en ik werden in Engeland geboren.”
Dan ben je in Engeland, maar hoe bouw je daar dan weer een bestaan op? “
Mijn vader was een zanger en studeerde nog. Hij was een wonderkind, de protegé van Ettore Campogalliani, destijds een heel beroemde zangdocent die heel veel sterren les had gegeven. Pavarotti studeerde bijvoorbeeld ook bij hem. Dat lesgeven interesseerde mijn vader enorm. Hij reisde heen en weer tussen Londen, Milaan en Mantua, de stad waar mijnheer Campogalliani zijn werk deed. Mijn moeder maakte dat allemaal mogelijk en deed van alles om het gezin draaiende te houden. Zij maakte kantoren schoon, werkte als secretaresse en ga zo maar door. Mijn vader zat ook niet stil. Hij was een goede kok, die het vak al werkend in restaurants onder de knie kreeg. Dat is hij heel lang blijven doen om een centje bij te verdienen. Zo zie je langzaam maar zeker het plaatje ontstaan van de arbeidsmoraal van de gemiddelde immigrant. Die instelling is ook een belangrijk onderdeel geworden van wie ik ben. Toen ik zeven was, hielp ik mijn moeder bijvoorbeeld al met het schoonmaken van kantoren.”
Wilt u de rest van het artikel lezen? Dat kan in Luister 770. Dit nummer ligt vanaf 3 maart in de winkel of koop hem online op store.bcm.nl/luister
