Tot eind mei toert mezzosopraan Tania Kross nog door Nederland met de voorstelling Van Curaçao tot Concertgebouw. Samen met haar muzikale vrienden Ernst Munneke en Randal Corsen deelt ze vijfentwintig jaar van haar muzikale leven tussen twee culturen. Het is ook meteen haar laatste grote theatertour door Nederland. De focus ligt vanaf nu op Curaçao en het talent dat daar rondloopt. “Ik vind dat de muziek en cultuur van Curaçao een beter podium verdient.”
Tekst: Paul Janssen, foto: Anne van Zantwijk
Curaçaoënaar onder de Curaçaoënaren
Ze zit nog in de auto als we elkaar op beeld treffen. Negenduizend kilometer afstand is een peulenschil voor de huidige communicatiemiddelen. Ik reis virtueel even vrolijk mee over het zonnige eiland dat niet alleen de grond is waar Tania Kross opgroeide, maar ook de plek waar ze na jaren in Nederland gewoond te hebben weer is teruggekeerd met haar gezin. Even later laat ze met enige trots het huis zien waar ze met haar man en kinderen woont.
“Hier ben ik volledig moeder, kind, echtgenote, vriendin, Curaçaoënaar onder de Curaçaoënaren”, zegt ze met haar aanstekelijke lach. “In Nederland ben ik volledig zangeres.” Al zal ze dat voortaan alleen nog maar op uitnodiging zijn, want haar eigen shows produceren en een grote theatertour neerzetten is na eind mei verleden tijd.
“Dit is echt mijn laatste solovoorstelling”, zegt ze. “Deze tour was gepland in een tijd dat ik nog in Nederland woonde. Toen kwam corona, wat ons vertrek naar Curaçao bespoedigde. Een normale dag in Nederland tijdens die periode bestond uit huisvrouw zijn, uren in de file, een concert geven, rond elf uur ’s avonds naar huis en om zeven uur ’s ochtends mijn bed weer uit, waarna alles opnieuw begon. Nu ben ik steeds drie weken weg van man en kinderen.”
Daarbij is het organiseren van zo’n tournee vanuit Curaçao nogal een opgave. “Ik produceer alles zelf. Dat is op afstand best lastig. We repeteren nu bijvoorbeeld vooral via Zoom. Het is een fantastische show geworden en ik sta voor honderd procent in voor de kwaliteit, maar ideaal is het allemaal niet. Ik word tenslotte ook een jaartje ouder.”
Theater
Dat ze het zelf produceren van concerten in Nederland loslaat heeft meer redenen. “Ik heb andere ambities”, zegt ze beslist. “Ik wil Latijns-Amerika in. Ik heb een Venezolaanse moeder en spreek vloeiend Spaans. Ik wil zingen in landen als Colombia en Chili. Dat is veel korter vliegen dan die acht uur naar Nederland. Bovendien is er daar grote behoefte aan artiesten die ook in het Duits en Frans kunnen zingen.”
En dan is er nog het eigen eiland. “Er is geen theater meer op Curaçao. Dat wil ik weer voor elkaar krijgen.” Het is een ambitieus plan om de schouwburg die in 1969 de deuren opende nieuw leven in te blazen. Vooral omdat deze zich op dit moment het beste laat omschrijven als een ruïne.
De schouwburg, of wat er van over is, staat in de wijk Groot Davelaar in Willemstad. Het destijds zeer moderne theater moest in 2001 door een faillissement de deuren sluiten. Plannen voor een renovatie en heropening gingen in 2016 letterlijk in rook op toen het leegstaande pand tijdens een grote arbeidersstaking vlam vatte. “Sindsdien hebben vooral krabben en slangen er een goed onderdak aan”, vertelt Tania met een vleugje Hollandse nuchterheid.
Wil je het volledig interview met Tania Kross lezen? Dat kan in Luister 772! Dit nummer ligt vanaf 26 mei in een boekhandel bij jou in de buurt of kan je online bestellen op store.bcm.nl
