EISENGA
House of Mirrors
Piccola Accademia degli Specchi
Zefir records ZEF 9627 • DDD-57’
Het duurde tot halverwege de jaren zeventig alvorens eigentijdse klassieke muziek een breed aansprekend publieksformat vond in de minimal music van Steve Reich en Philip Glass. Het succes van deze toegankelijke stijl vond navolging van John Adams tot en met Wim Mertens. Ook Douwe Eisenga beweegt zich in dit muzikale idioom, al is hij niet dogmatisch en weet soms zo subtiel van het stramien af te wijken, dat de luisteraar zich in een gewone compositie lijkt te bevinden. Toch zijn ook de modulaties in het langzame, gedragen en melodieuze ‘Passacaglia’ getekend door de principes van minimal music. Eisenga stelt de luisteraar voor een dilemma: is toegankelijke tonaliteit nu een op de mislukte atonale periode herwonnen zelfstandige waarde die zich momenteel opnieuw bewijst, of is tonaliteit een knieval voor een publiek dat zich een eeuw lang onvermurwbaar van eigentijdse muziek heeft afgekeerd? Het antwoord durf ik hier niet te geven. Wel heb ik met plezier geluisterd naar Eisenga’s eclectische recital met invloeden van genoemde minimalisten tot aan middeleeuwse muziek (‘La musica del giorno’), en vandaar tot aan pakweg Chopin (verstilde solomomenten in ‘Passacaglia’). Het boekje verhaalt verder nog van de achtergronden van deze composities, die deels voor films, balletten en andere zaken zijn gecomponeerd.
René Seghers
Wilt u meer recensies lezen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
