ELGAR, FINZI
Violin Concertos
Ning Feng (viool), Royal Liverpool Philharmonic Orchestra o.l.v. Carlos Miguel Prato
Channel Classics CCS 40218 • DDD-71’
Waardering: 9
Edward Elgar beschouwde zijn vioolconcert als te persoonlijk en te emotioneel – voor Engelse begrippen zeker juist, Gerald Finzi zag zijn vioolconcert als niet volwaardig genoeg – ook juist. Voor Finzi moet het des te pijnlijker geweest zijn, omdat hij dit vroege werk voor zijn vioolspelende vriendin had gecomponeerd. Ook leermeester én dirigent van de première Vaughan Williams zag de onvolmaaktheid van het stuk goed in maar droeg het toch een warm hart toe; hij had erin natuurlijk te veel aanwijzingen van het grote talent van Finzi ontdekt. Bovenal had Finzi met de door hem ingeslagen weg duidelijk de horizon van de twintigste eeuw voor ogen, waar Elgar zich nauwelijks bekommerde om het loslaten van de negentiende-eeuwse romantiek. Het middendeel van Finzi’s vioolconcert zou later als het Introit, opus 6 het pastorale handelsmerk van de componist worden. Wat voor interpreet zou je je daarbij wensen: een violist die met een gloedvol betoog de strijd aangaat, die de romantische stijl van Elgar in verzadigde en dik-warme klanken en de meer neo-klassieke stijl van Finzi toch liefst op dezelfde wijze neerzet? Ning Feng, de Chinese violist die sinds zijn studie in Engeland zonder meer verknocht is geraakt aan het werk van Elgar kiest in beide werken duidelijk een andere interpretatie: elegant, doordacht, subtiel en vooral onnadrukkelijk beweegt hij zich als een gentleman door de muziek en laat die zo grotendeels voor zichzelf spreken. Bovendien presteert hij daarmee dat zijn betoog van begin tot einde aangenaam blijft om te beluisteren en dat speelse en capricieuze elementen zoals in beide finales helder overkomen. Heel meeslepend is het wellicht allemaal niet, maar oprecht en innemend des te meer. Solist en dirigent lijken elkaar naadloos te vinden in deze muzikale benadering, waarbij het orkest uit Liverpool een prachtige prestatie levert met kleurrijk ensemblespel en sympathieke solo’s.
Harry-Imre Dijkstra
Wilt u meer recensies lezen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
