FAURÉ
Nocturnes
Éric Le Sage (piano)
ALPHA 414 • DDD-72’
Waardering: 10
Niet alle dertien nocturnes voor piano van Gabriel Fauré worden als even belangrijk beschouwd, maar als Éric Le Sage ze opneemt in een doorlopend chronologisch verhaal, geven ze een mooie doorsnee van zijn compositorische ontwikkeling – van het duistere Opus 33 nr. 1 in Es groot waarin Frédéric Chopin nog doorklinkt, tot aan de emotionele diepte van Opus 119 in b klein uit 1921, drie jaar voor zijn dood. Le Sage, die voor Alpha eerder Fauré’s complete kamermuziek opnam (een prachtig cd-boxje met onder anderen Daishin Kashimoto, François Salque, Alexandre Tharaud en het Quatuor Ébène) begint nu aan de solopianostukken. En hoe! Hij gaat er relatief snel doorheen op een ‘klassieke’ manier. Hij maakt de stukken niet romantischer of sentimenteler dan ze zijn, maar wel gestructureerd, interessant en boeiend, met inachtneming van de intimiteit, lyriek en passie van deze te weinig gespeelde muziek. Elk stuk krijgt van hem een heldere structuur mee die soms pas bij herhaald luisteren duidelijk wordt. De oude grootmeester Horowitz speelde de laatste nocturne briljant, maar kon de diepten ervan niet peilen. Éric Le Sage wel. Als iemand pianistische brille, muzikaal gevoel, intimiteit en intelligent overzicht kan combineren, is hij het. Een tien.
Gerard Scheltens
Wilt u meer recensies lezen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
