Eindelijk van Armando, een serie prachtige ultrakorte verhalen, eigenlijk een soort poème en prose. Ik weet niet meer waar ik het boekje vandaan heb, maar ik vond het in de ramsj voor een paar euro. Aangezien ik een zwak heb voor Armando – jarenlang moest ik in het Concertgebouw in Amsterdam altijd even stilstaan bij zijn vier meter hoge Fahne, de eerste bronzen sculptuur die hij maakte – kon ik niet anders dan het boekje meenemen. Zijn proza en poëzie is net zo rauw, ontregelend en toch romantisch melancholisch als zijn schilderwerk en zijn beelden. In Eindelijk trof mij vooral een van de langere ultrakorte verhalen: Stilte. Het deed mij denken aan een absurdistische invulling van 4’33’’ van John Cage, of zo u wilt: een mijmering over de wording van het iconische Cagewerk dat vraagt om vier minuten en drieëndertig seconden stil te zijn. Daarom, en omdat de in 2018 overleden Armando dit jaar 95 zou zijn geworden, hierbij Stilte uit Eindelijk:
Stilte
‘Zo, ik had hier de muziek gedacht. Op een rij. Nee, hierzo. Hebben jullie je instrumenten bij je? Dat valt mee. Nee, niet spelen. Later misschien. Als jullie er maar staan. Daar gaat het om. Wat zie ik? Jullie hebben niet eens je uniform aan. Wel heb ik ooit. Ga gauw je uniform halen, ik wacht even.
Daar zijn jullie weer, met uniform, goedzo. Ga hier maar staan, aan de kant. Ik wordt gek van jullie: je hebt wel uniformen aan, maar nu ben je weer je instrumenten vergeten, verdomme nog aan toe. Haal ze even, dan wacht ik.
Daar heb je ze. Met instrumenten en uniformen. Hèhè. Ga hier maar staan. Zo, nou is het goed. Nee, ga nou niet spelen, dat heb ik al gezegd. Je bent hier niet gekomen om te spelen, wat verbeelden jullie je wel. Ik heb er zelfs een hekel aan, wist je dat. Hè, hou toch es op met dat gespeel. Ik eis volkomen stilte. Ja, zo is het beter. Heel mooi. Heel, heel mooi.
Dat was het dan. Nu kunnen jullie wel ophoepelen. Bedankt.’
Eindelijk van Armando (ISBN 978 90 457 0287 2) is onder andere nog verkrijgbaar bij Bol.com.
