GREIF
Les chants de l’âme
Marie-Laure Garnier (sopraan), Clémentine Decouture (sopraan), Paco Garcia (tenor), Yan Levionnois (cello), Philippe Hattat (piano)
B Records LBM 024 • SACD-58’
Waardering: 8
In het oeuvre van de Frans-joodse componist Olivier Greif (1950-2000), zoon van een Poolse Holocaustoverlever, overheersen donkere pianoklanken en zwaarmoedige, spirituele liederen. Zo ook in Les chants de l’âme (1979), een liedcyclus die zijn teksten ontleent aan William Blake en zeventiende-eeuwse ‘metaphysical poets’ zoals John Donne en George Herbert. De dood, een angstwekkende tijger en de grootsheid van het heelal passeren de revue, met veel emotionele lading bezongen door de stevige operastem van sopraan Marie-Laure Garnier. Onder haar soms ietwat overdadige zang legt pianist Philippe Hattat een tapijt van korte akkoordjes, soms druppelend en subtiel, dan weer luid en beukend, die het geheel iets heel meditatiefs en indringends geven. Hoewel de melodieën modern, zwevend en wankel klinken, hoor je tegelijk echo’s van traditionele stijlen, zoals de romantiek en zelfs het gregoriaans. Na de zielsliederen volgt Les trottoirs de Paris, een hartstochtelijk duet voor sopraan en tenor met een opvallend traditionele, stabiele melodie, dat – ondanks de nodige dissonanten – wel iets wegheeft van een Frans chanson. De cd sluit af met het onheilspellende D’une douleur muette van Thierry Escaich, die bevriend was met Olivier Greif en het stuk componeerde na diens onverwachte dood. Boven de repetitieve, druppelende pianoakkoordjes spreek-zingt Garnier wanhopig over rouw en eenzaamheid, terwijl de cello duister en expressief om haar heen wervelt. Al met al een uiterst intens, emotioneel en stevig album van grote schoonheid.
Myrthe Meester
Wilt u meer recensies lezen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
