Sven Ratzke is een homme fatal: verleider én vernietiger. Zijn jongste album is een reis naar het einde van de nacht, waarin donkere dolers als Sylvia Plath, David Bowie en Ian Curtis voorbijkomen.
“Hello stranger, this is Sven Ratzke. Or as they call me in America: Sven Ratski.” Uw verslaggever verslikt zich zowat in zijn koffie bij het horen van de over the top zwoele en uitdagende voicemail van de Duits-Nederlandse zanger en entertainer. “Om bepaalde mensen af te schrikken”, zegt Sven Ratzke (1977, hier op een foto van Erwin Olaf) even later. Hij moet er zelf ook om lachen.
“Hokjes zijn niet interessant”
De flamboyante eclecticus doet niet aan grenzen. Hij werkt even makkelijk samen met sopraan Claron McFadden en harpiste Lavinia Meijer als met jazztrompettist Eric Vloeimans en de Duitse punkzangeres Nina Hagen. Of hij nu liederen van Brecht & Weill of Joy Division zingt, hij doet het met bezieling en overgave. “Ik pas niet in een hokje. Hokjes zijn niet interessant. Aan grenzen en regels heb ik schijt. De mensen met wie ik werk, zijn uitgesproken. Net als ik.”
Die middelvingermentaliteit heeft hem geen windeieren gelegd. Ratzke kan leunen op een trouw publiek, dat hem onbevooroordeeld volgt in zijn muzikale ontdekkingstocht. Een internationaal publiek bovendien, want hij bereikt wereldwijd liefhebbers. Van Den Bosch tot Sydney en van Berlijn tot New York. Gemiddeld geeft hij zo’n tweehonderd optredens per jaar. Zo staat hij volgende maand op een festival in het Schotse Edinburgh. “Spelen geeft me energie. Een sabbatical is niks voor mij. Het is misschien een cliché, maar van elk optreden leer je en word je beter. Ik probeer stappen te blijven zetten.”
“Geslachten lopen in mijn werk in elkaar over”
Zijn laatste stap heet Homme Fatale, een splinternieuw album met zowel covers als nieuwe, speciaal voor hem geschreven liedjes. De e in fatale is taalkundig niet correct, maar staat er met een reden: Ratzke noemt zichzelf ‘een tussenwezen’. “Geslachten lopen in mijn werk in elkaar over. Vroeger werd ik in de pers weleens een homme fatal genoemd. Toen dacht ik nog: waar hebben ze het in godsnaam over? Nu snap ik het.”
Sterker: het is het leitmotiv in zijn carrière geworden. “De fatale man, de verleider en de vernietiger. ‘Lucifer was de eerste fatale man’, zei Connie Palmen tijdens een etentje tegen me. Dat zette me aan het denken. Aan het begin van mijn nieuwe voorstelling spreek ik met Mefisto. Hij geeft mij de mogelijkheid om gedurende één nacht alle mannen te zijn die op mijn album de revue passeren, allemaal fatale mannen: David Bowie, Iggy Pop, Ian Curtis, Lou Reed.”
“Ik ben een verhalenverteller”
De uitbundige voorstelling is een achtbaan van emoties. “Wat echt en nep is, is bij mij vaak niet helemaal duidelijk. Ik wil zoveel mogelijk aan de verbeelding van het publiek overlaten en een raadsel blijven. Ook al ben ik een verhalenverteller, ik probeer niet alles voor te kauwen.”
In de woorden van de tragische dichteres Sylvia Plath, te vinden in het albumboekje: “I shut my eyes and all the world drops dead. I lift my lids and all is born again. I think I made you up inside my head.” Sven Ratzke is zo’n artiest die onmogelijk valt te kaderen, simpelweg omdat je hem met ieder kader tekortdoet.
