Muziek is er om lagen te maken, om bepaalde vraagstukken bloot te leggen en om ecologische punten kenbaar te maken. Dat is de intentie van muziek, volgens Kate Moore. De Australische componiste schreef in opdracht van November Music het Bosch Requiem van dit jaar: Lux Aeterna: VIVID.
Een tengere dame komt aanlopen. Ze verontschuldigt zich omdat ze te laat is. Haar zachte stem komt nauwelijks boven het geroezemoes uit van het Muziekgebouw aan ‘t IJ. Als u Kate Moore op straat zou tegenkomen, zou u haar gegarandeerd voorbij lopen. Haar voorkomen is in niets te vergelijken met haar krachtige muziek, met de boodschappen die zij wil overbrengen aan het publiek. Met roots in Australië, Groot-Brittannië en Nederland en de natuur met alle levende wezens erin als haar inspiratiebron. “Aan hen wil ik een stem geven.” Ze noemt zichzelf een storyteller en het Bosch Requiem is het volgende hoofdstuk.
“Door met een naïeve blik te kijken, worden deuren geopend”
Alle ideeën komen als vanzelf bij Moore terecht. “Ik probeer te denken als een kind. Door met een naïeve blik naar de wereld te kijken, worden deuren geopend en vind je inspiratie.” Normaal vindt ze die in de Australische wildernis, maar de ideeën voor het Bosch Requiem kwamen tot haar door haar fascinatie voor kathedralen en andere heilige plaatsen. Ze maakte kennis met drie heiligen, Sint Lucia, Sint Clara en Sint Jan, en zag overeenkomsten tussen hen. “Sint Clara gaat over helderheid, Sint Lucia over het zien en de ogen en dan is er ook het Alziend Oog in de Sint Jan-kathedraal. Allemaal hebben ze met het kijken en zien te maken.” Daarnaast verdiepte Moore zich in de omgeving van Den Bosch en in de kathedraal. “Het mysterie van Den Bosch heb ik proberen te vangen in het Bosch Requiem. Vooral omdat de stad en de provincie ontzettend veel historie bevatten.” Met het Bosch Requiem Lux Aeterna: VIVID wordt vandaag, op 2 november, de 26ste editie van November Music geopend.
“Het effect van de regenboog en de vogel zag ik steeds duidelijk voor me”
Het is een drukke tijd voor Moore. Naast het Bosch Requiem staat ze dit jaar ook in de spotlights als Zielsverwant van het Muziekgebouw aan ’t IJ. Vier concerten staan er op de planning, waarvan het eerste, Night of the Tarantula, op 20 september in première ging. Geïnspireerd op de tarantella, een klassieke Italiaanse dans. Vrouwen dansen om het gif van de spin uit te roeien. Hierbij komt de ecologische achtergrond van Moore opnieuw bovendrijven. “De spin en de natuur leven in harmonie samen. Ze zijn zo kwetsbaar, vooral met de klimaatveranderingen van nu.”
Morgen, op 3 november, een dag na het Bosch Requiem, staat Moore alweer in het Muziekgebouw aan ’t IJ met haar tweede voorstelling, Arc-en-ciel, gecomponeerd voor een cellokwartet. Het stuk verwijst naar de vlucht van een vogel door een regenboog. “Het effect van de regenboog op de vogel is iets wat ik tijdens het componeren steeds duidelijk voor me zag.”
“Iedereen doet iets anders, maar toch ben je met elkaar verbonden”
Muziekstuk x gen x ontstond door haar fascinatie voor generatiegenoten. Volgens Moore zaten zij in de veranderende periode van het papier naar de computer. “Nu kan ik precies zien waar mijn collega’s in Azië of de Verenigde Staten mee bezig zijn. Iedereen doet iets anders, maar toch ben je met elkaar verbonden. Gender, genre en generatie; daar staat x gen x voor.” Op 7 februari presenteert Moore de werken van verschillende generatiegenoten met dezelfde muzikale achtergrond als zijzelf. In april sluit ze de vierdelige concertreeks af met Space Junk, een muzikale vertaling van de data over het ruimteafval dat rondom onze planeet zweeft. “Ik zag de data en die heb ik omgezet naar noten en ritmes.” Op 3 april brengt het ensemble Asko|Schönberg de wereldpremière van Space Junk.
