MAHLER, BEETHOVEN
The Mahler album (Symfonie nr. 5: Adagietto – Symfonie nr. 10: Adagio. Beethoven/Mahler: Strijkkwartet nr. 11 in f, op. 95, bewerking voor strijkorkest)
Amsterdam Sinfonietta o.l.v. Candida Thomson.
Channel CCS SA 31511 • DDD-60’
Het Adagietto, gerukt uit het verband van Mahlers Vijfde, is een smeltend en roerend begin, heel doorzichtig dankzij de wat kleinere bezetting dan die van een volbezet symfonieorkest. Het Adagio uit de Tiende, Mahlers laatste voltooide stuk, klinkt al even transparant, zodat de melodische lijnen en het polyfone weefsel goed te onderscheiden zijn. Maar in deze reductie door H. Stadlmair mis ik te veel. Het is een bij vlagen wanhopig stuk, met in de orkestversie grote handenwringende klankclusters, die hier worden teruggebracht tot een paar dissonante akkoorden. Hoe mooi ook gespeeld, deze versie bevredigt niet. Het omgekeerde gebeurt in de strijkorkestversie van Beethovens ‘Quartetto serioso’. Mahler buitte de symfonische kanten van dit kamermuziekwerk uit en moest daarvoor de bezetting van violen en altviool meervoudig maken (niet moeilijk). Verder bepaalde zijn arbeid zich tot de lagere regionen. De contrabas verdubbelt meestal de cellopartij een octaaf lager, waardoor een zwaarder fundament onder het geheel wordt gelegd. Sommige ensembles als Amsterdam Sinfonietta spelen dit soort arrangementen vaak (en fantastisch goed), maar voor mij doen ze toch enige afbreuk aan wat behoort tot de intimiteit van de kamermuziek. Helemaal een kwestie van smaak: luister maar niet naar mij, maar naar het strakke, gedreven spel van Amsterdam Sinfonietta.
Gerard Scheltens
Wilt u meer recensies lezen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
