MONTEVERDI
Vespro
La Tempête o.l.v. Simon-Pierre Bestion
ALPHA 552 • DDD-142’ (2 cd’s)
Waardering: 10
Deze Mariavespers van Claudio Monteverdi zijn allesbehalve traditioneel, gangbaar en historisch correct (voor zover dat überhaupt mogelijk is), maar ze zijn wel waanzinnig indrukwekkend. Groot, klein, glashelder, rauw, feestelijk, intens droevig en bijzonder swingend. De dirigent (uit 1988) zegt het zelf in het boekje: dit zou nooit zo uitgevoerd zijn. Hij verdubbelt frasen en vulde de orkestratie verder in, met een serpent bijvoorbeeld. Hiermee wilde hij het multiculturele en op de middellandse zee gerichte karakter van Venetië verklanken. Een van de opvallendste toevoegingen is die van zes volks (haast Corsicaans) klinkende fauxbourdons en zes gregoriaanse antifonen. Deze klinken niet eenvoudig, maar hebben een hoog geïmproviseerd karakter, met veel versieringen. Het doet wat denken aan de werkwijze van Graindelavoix en L’arpeggiata: pure stemmen, het grensvlak tussen klassiek en volksmuziek laten horen, expressie hoog in het vaandel, en dat met respect voor het stuk waar het uiteindelijk om draait. De vespers klinken zoals we dat gewend zijn: dan weer haast bombastisch (zonder dat het een klankbrij wordt), dan weer spiritueel en verstild, zoals in het Dixit Dominus. Het voornaamste doel van La Tempête is geen historische correctheid, maar het publiek een ‘sensory immersion’ bieden. Dat lukt, wauw!
Didi de Pooter
Wilt u meer recensies lezen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
