POULENC, KOECHLIN
Couleurs
Artur Pizarro (piano), Bamberger Symphoniker o.l.v. Thomas Rösner
Odradek Records ODRCD364 • DDD-65’
Waardering: 9
Francis Poulenc noemde het eerste stuk op de cd, ietwat misleidend en vals bescheiden ‘Sinfonietta’. In werkelijkheid is het een volwaardige symfonie – met als enige kanttekening dat er meer lichtvoetigheid in zit. Het is een rijk, gevarieerd stuk en moet voor de Bamberger Symphoniker een feest zijn geweest om op te nemen. De finale ‘très vite et très gai’ heeft soms trekjes van filmmuziek. Grappige deuntjes – humor, allemaal op passende wijze gebracht. Dan het Pianoconcert in cis klein. Het trapt af met een heel pakkend en kenmerkend thema, waar dan weer oriëntaalse trekjes, allerlei gekkigheidjes en een enorme frivoliteit in zijn gestopt waarmee piano en orkest flink aan de bak mogen. Dan zitten we met de Bamberger en Artur Pizarro goed. Helder spel met de juiste dosering lichtheid die Poulenc zo eigen is. Voor mij was vervolgens het werk van Charles Koechlin een openbaring. Koechlin was grappig genoeg een tijdje een ‘leermeester’ van Poulenc. Ik hanteer de aanhalingstekens met reden; Poulenc was eigenlijk autodidact als componist en hoewel er vast ergens enige verwantschap te ontwaren is, zijn de verschillen groot. Poulenc: melodieus en frivool, terwijl de luisteraar bij Koechlin echt zijn best moet doen om iets van een melodie te bespeuren. In zijn beschrijving in het begeleidende boekje schrijft de dirigent Thomas Rösner over Koechlins muziek dat hij die meer als een soort soundscapes ziet; half abstracte landschappen van muziekkleur. Muzikaal impressionisme. En dat is het.
Quirijn Bongaerts
Wilt u meer recensies lezen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
