BEETHOVEN
Diabelli Variations
Martin Helmchen (piano)
ALPHA 386 • DDD-55’
Waardering: 10
De jonge Duitse pianist Martin Helmchen (1982) toont in de Diabelli-variaties in C groot, opus 120 zijn rijpe kunstenaarschap. Meteen bij de presentatie van het thema is de typering al raak, het passeert in al zijn simpelheid als het niemendalletje dat het is, het klinkt als: ‘Sorry jongens, dit moet ook even want wat volgt is hierop gebouwd maar het is – voor Ludwig van Beethoven – slechts een excuus om aan te tonen hoe je met schamel materiaal een universum kunt creëren.’ Bij Beethoven komt het thema ook niet meer terug na de drieëndertigste variatie. Met de nobele Aria, het thema van Bachs Goldberg-variaties werkt dat prachtig, bij Beethoven zou het alles verpesten. We zijn als luisteraar ondertussen, variatie na variatie, naar alsmaar grotere hoogten meegenomen, het thema wordt uiteindelijk compleet gedematerialiseerd. Martin Helmchen slaagt er uitstekend in om dat proces te belichten, hoe verder hij komt in de cyclus hoe meer bewondering hij afdwingt. Elke variatie karakteriseert hij optimaal en tegelijk spant hij een boog over het hele verloop. Helder gearticuleerd spel, weinig pedaal, met een groot dynamisch bereik en met subtiel belichte details, virtuoos boven de materie staand en met een fraaie piano- klank zet hij een interpretatie neer die zich met de allergrootsten kan meten.
Hans Quant
Wilt u meer recensies lezen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
