DIVERSEN
Caprices (van Sciarrino, Carter, Nunes, Boulez)
Irvine Arditti (viool)
Æon AECD 1755 • DDD-64’
Waardering: 8
Een waarschuwing voor wie verlangt naar vloeiende vioollyriek. Die krijgt u niet, maar wel een fascinerende exploratie van de mogelijkheden van de viool. Irvine Arditti is de primarius van het naar hem genoemde strijkkwartet, maar hier heeft hij zijn maten thuisgelaten. In deze knap gespeelde solowerken doet hij weinig concessies aan toegankelijkheid, lyriek of welluidendheid. Salvatore Sciarrino’s effectvolle Zes capriccio’s uit 1975-76 vallen op door de uiterst geraffineerde afwisseling van zacht naar fluisterzacht. Andere dynamische verschillen zijn er nauwelijks, en als het een keer fortissimo wordt, is dat op een uitgekiend moment. In zijn Vier Lauds (1984-2000) gaf Elliott Carter ‘lofzangen’ op musici die voor hem belangrijk waren, onder wie Aaron Copland en Roger Sessions. In deze veelzijdige stukken, experimenten met klank, ritme, melodie en meerstemmigheid, toont Arditti zich wars van lyriek en klankschoonheid. Dezelfde rauwe atmosfeer kenmerkt Einspielung I (1979) van de Portugees Emmanuel Nunes, maar het resultaat vind ik minder overtuigend dan bij Carter, al ligt dat niet aan deze violist. Daarom is het goed dat de cd afsluit met Anthems I van Pierre Boulez uit 1991-92, een briljant en veelzijdig stuk, opnieuw een staalkaart van violistische mogelijkheden, maar dan een waarover een warmere gloed ligt. Die warmte krijgt u niet van Irvine Arditti, maar wel een flonkerende koude schittering.
Gerard Scheltens
Wilt u meer recensies lezen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
