LALO
Piano Trios
Leonore Piano Trio
Hyperion CDA68113 • DDD-79’
Waardering: 9
Luister 715 – Mei 2016
Wat kennen we van Edouard Lalo buiten de Symphonie espagnole voor viool en orkest en het Celloconcert? Weinig tot niets. Ook zijn pianotrio’s hebben tot op heden nauwelijks de aandacht getrokken. Dat is waarschijnlijk omdat vooral nr.3 (1880) de moeite van het beluisteren waard is. De eerste twee trio’s zijn van de 30-jarige begaafde epigoon, het laatste is het werk van de 60-jarige volgroeide meester. In dat laatste opus is de piano volwassen geworden en zijn melodie en harmonie persoonlijk. Blijft staan dat ook als je alleen dit trio nietsvermoedend hoort je het overal in Midden-, Oost- en Noordwest-Europa zou kunnen situeren: Duitsland, Oostenrijk, Rusland, Engeland, België, Nederland, Denemarken… Frankrijk dient zich nergens aan. Is het niet licht genoeg? Wellicht. Je mist hoe dan ook geboortegrond in deze muziek. Lalo beschouwde Duitsland als zijn muzikale vaderland en hij richtte zich vooral naar Beethoven, Mendelssohn en Schumann. Brahms (‘die nooit een Schumann zou worden’) telde niet mee, die was te zwaar. Wat een ambassadeurs, deze musici. Ze spelen met eigenzinnige hartstocht dat wat daar zelf niet van overloopt. Dankzij hen is er nu een mooi stuk negentiende-eeuwse kamermuziek beschikbaar.
Jurjen Vis
Wilt u meer recensies lezen, dus óók de recensies van albums die het afgelopen halfjaar verschenen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
