PROKOFJEV
Violin Concertos Nos. 1 & 2
Rudolf Koelman (viool), Musikkollegium Winterthur o.l.v. Douglas Boyd
Challenge Classics CC72736 • DDD-50’
Waardering: 7
Luister 724 – Mei/Juni 2017
Prokofjevs Eerste vioolconcert in D groot, opus 19 heeft een dromerig en impulsief karakter, en daar lijkt Rudolf Koelman, die eind jaren 1990 concertmeester was van het Koninklijk Concertgebouworkest en nu enige bekendheid geniet met zijn solocarrière, volop in te zetten. Hij schildert vooral een mystieke en naturelle omkadering van de muziek, zonder daarbij te overtuigen in zijn frasering. Hij gaat zó op in het orkest dat zijn Stradivarius volledig wegdroomt in een soort grote boom vol zangerige vogels – nu melancholisch, dan met zijn allen weer luid kwetterend. Mooi is het wel, maar een gebrek aan individuele zeggingskracht gaat op den duur toch een beetje vervelen. Ligt het aan Koelmans orkestachtergrond? Leg het naast de opname van een solist pur sang als Maxim Vengerov (Teldec), en het verschil is evident. Vengerov klinkt veel jachtiger, geprononceerder. Er heerst een boeiend contrast tussen solo en tutti, en laten we wel wezen: dat is nou eenmaal waar het soloconcert om draait. Dezelfde vergelijking gaat op voor Prokofjevs Tweede vioolconcert in g klein, opus 63. Ook hier schildert Koelman namelijk een fraai totaalplaatje dat wat scherpte en diepgang mist. Het orkest produceert een rijke, volle klank en het klinkt allemaal prachtig, maar het geheel balanceert wel op het grensvlak tussen dromerig en slaapverwekkend.
Marnix Bilderbeek
Wilt u meer recensies lezen, dus óók de recensies van albums die het afgelopen halfjaar verschenen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
