RAMEAU
Pygmalion
Cyrille Dubois (Pygmalion), Marie-Claude Chappuis (Céphise), Céline Scheen (Statue), Eugénie Warnier (L’Amour), Les Talens Lyriques, Arnold Schoenberg Chor o.l.v. Christophe Rousset
Aparte AP 155 • DDD-72’
Waardering: 9
Van haastige spoed is bij de Talens Lyriques van Christophe Rousset geen sprake. Leg deze opname naast die van Kaufmann en Yende en je komt op een ander niveau van diepgang. Hoewel onduidelijk blijft om wat soort opname het hier precies gaat klinkt het toch alsof een of meerdere (semi-)live opnamen zijn samengesneden. De ruimtelijke akoestiek geeft de uitvoering pit en body. De Pygmalion van tenor Cyrille Dubois is daarbinnen een genot voor oor en geest. Zijn dictie, zijn betrokkenheid, het valt allemaal perfect samen met het enorm gedifferentieerde spel van Les Talens Lyriques. Vergelijk alleen al een obligaat dansje als track 10 eens met Sagripanti’s dirigaat op de Pretty Yende-cd en het zal eenieder duidelijk zijn waar in dat soort recitals de schoen wringt. Als je de Céphise van Marie-Claude Chappuis, de Statue van Céline Scheen en L’Amour van Eugénie Warnier ‘support-karakters’ wilt noemen, dan is er in ieder geval niet op beknibbeld. Het zijn in vocaal opzicht geen Pretty Yendes maar ze staan wél volkomen in dienst van de eenheid van tekst, muziek en theaterbeleving. Ook het Arnold Schoenberg Chor is fenomenaal. Pygmalion (1748) is verder een korte eenakter, feitelijk een ‘acte de ballet’, maar wij zouden dit toch meer als een fijnbesnaard opéra-balletje beschouwen. Als toegift volgt nog de orkestsuite uit Les fêtes de Polymnie (1745). Ook hier valt de intense bewogenheid van Les Talens op, in combinatie met hun enorme differentiëringsvermogen. Tempowisselingen, dynamiekverschillen, over iedere maat is nagedacht. Zo wordt zelfs Jean-Philippe Rameau plots een spannende belevenis!
René Seghers
Wilt u meer recensies lezen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
