SCHUBERT
Winterreise
Jan van Elsacker (tenor), Tom Beghin (fortepiano)
EPRC 0016 • DDD-61’
Uitvoering **** | Registratie ****
‘Moet er echt nog een Winterreise bij?’, zo begint de tekst die pianist Tom Beghin schrijft in het begeleidende boekje. Ik bespeur bij mezelf ook een zekere Winterreise-moeheid. Maar deze versie is echt anders, zo volkomen wars van alles wat show, buitenkant en verkeerde persoonlijke ambities is. Een uiterst kale Winterreise. Jan van Elsacker doet alleen het hoognodige en de houtklank van de fortepiano treft de sfeer van het verlaten winterlandschap en de daarin ronddolende zanger opvallend goed. Kaal hout, krakende takken, een gure wind, een grijze lucht met slechts en af en toe een herinnering aan een sprankje zonlicht. Van Elsacker declameert haast meer dan hij zingt. Hij doet dat knap, houdt het daarmee klein, verstaanbaar, persoonlijk en intiem. Een enkel moment hoop je dat hij even doorzingt, dat hij kiest voor een iets vocalere en royalere manier van zingen, maar hij doet het consequent niet. De begeleiding op deze fortepiano, een Weens instrument uit 1830, is aanvankelijk wennen – de netjes onder elkaar staande noten van het eerste lied zijn bijvoorbeeld hinderlijk ongelijk – maar ook Beghin houdt vol, met alle positieve karakteristieken van dien. Het is zeker niet de mooiste uitvoering, wel de spannendste.
Marjolijn Sengers
Wilt u meer recensies lezen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
