De term ‘klassieke muziek’ dekt al lang niet meer louter de lading die het vroeger had. Wat wij kennen als de serieuze orkestwerken, kamermuziekwerken en vocale uitingen van heden en verleden is inmiddels uitgebreid met een groot veld aan solisten en componisten die zich in een schemergebied tussen klassiek, jazz, pop en wat al niet begeven. Het zijn vaak musici met een enorme achterban. Zo heeft pianist-entertainer en Artist of Music of the Soul Alexis French miljoenen streams op de relevante platforms van de toekomst. Het wonderkind volgde trajecten voor hoogbegaafde kinderen met bijzonder muzikaal talent, rondde The Royal Academy of Music af met vlag en wimpel en zocht toen zijn eigen weg. Het leidde tot een genre dat raakvlakken heeft met van alles en nog wat, maar juist daardoor niet in een etiket te vangen is. Zijn jongste cd Classical Soul Vol. 1 is een mooi voorbeeld van zijn muziek. In de komende editie van Luister vertelt hij meer over zijn ontwikkeling.
Hokjesgeest
Zo gelooft Ffrench niet zo in het ‘rubriceren’ van muziek: “Ik heb het er eens met Yo-Yo Ma over gehad. Ergens begin negentiende eeuw kwam de commerciële concertpraktijk op en ontstond er een behoefte dingen te compartimenteren. Of dat vandaag de dag nog zo nuttig is weet ik niet. Platenmaatschappijen gebruiken dat, maar mensen stellen tegenwoordig playlists samen die van mij via hip-hop naar Berlioz kunnen lopen. De hokjesgeest is een achterhoedegevecht. Op streaming komt een enorme diversiteit voorbij. Luisteraars zitten nergens in vast. Ik noem mijn muziek soms klassieke soul, een begrip van uitersten waar sowieso geen andere uitleg voor bestaat dan mijn muziek. Het heeft ook niets met mijn muziek te maken maar met mijn levensverhaal.”
Vrije toegiften
Ffrench: “Ik heb het hele klassieke traject doorlopen. Twaalf uur per dag oefenen, studeren, competities doen met moeilijke stukken van Liszt enzo. Maar dat was niet mijn muziek. Liszt is ook geen Stevie Wonder en andersom. Zo ben ik uiteindelijk de dingen gaan afpellen die niet van mijzelf waren om een synthese te bereiken van alles wat ik in het verleden heb gedaan. Ik speelde aan het einde van mijn concerten altijd al vrije toegiften. Eigenlijk zijn die uitgegroeid tot de concerten.”
Lees het hele artikel in de komende editie van Luister
