In a Landscape, zo heet het nieuwe album van componist Max Richter. De man die in 2012 in één klap wereldberoemd werd met het album Recomposed by Max Richter: Vivaldi, The Four Seasons verklaart in een gesprek met Ruud Meijer onder andere hoe hij tot zijn huidige post-minimalistische stijl is gekomen. “Tijdens mijn opleiding aan de University of Edinburgh en de Royal Academy of Music heersten er orthodoxe opvattingen over wat een klassiek componist zou moeten doen. De taal die wij leerden, heette post-Boulez. In die tijd componeerde ik muziek in die stijl met een Engels sausje. In de jaren tachtig noemde wij dat New Complexity, stukken die voortkwamen uit een intellectueel gedachtengoed.”
Berio
“Ik ging daarna ook studeren bij Berio in Florence en ik liet hem mijn versie zien van ‘mijn-verschrikkelijk-moeilijke-pianostuk’. (Lachend) Mijn tijdgenoten hebben dat stuk, met de pianosonates van Boulez in het achterhoofd, allemaal in diverse versies gecomponeerd. Toen Berio klaar was met lezen van mijn partituur keek hij op en zei tegen mij: ‘Max, dat pianostuk van jou…’ Terwijl hij dat zei maakte het dat typisch Italiaanse handgebaar – een beweging met samengeknepen duim en vingers die ongeloof en zelfs frustratie uitbeeldt. Vervolgens zei hij: ‘Als dit de muziek is die je wil schrijven, dan is dat natuurlijk okay. Maar wil je alsjeblieft na gaan denken wat muziek nou eigenlijk voor jou betekent? Wat jíj denkt dat muziek nou eigenlijk is? Over die vraag had ik eigenlijk nooit nagedacht op zo’n simpele, basale manier.”
