De komende editie van Luister (781) opent met een artikel over en met Matteo Myderwyk. De Nederlandse pianist heeft al diverse cd’s op zijn naam staan en bracht onlangs het album Renaissance uit dat alleen via de streamingsdiensten te beluisteren is. Velen scharen hem onder de Sound Weavers, geluidswevers, zoals ze in een gelijknamige documentaire genoemd werden. Daar horen namen bij als Ludovico Einaudi, Yiruma, Joep Beving, Hauschka en Hania Rani. Hun muziek omschrijft men graag als neoklassiek met minimalistische trekjes waarbij je niet na hoeft te denken.
Muziek geïnspireerd door grote componisten
Toch neemt Myderwyk daar enige afstand van. Hij volgde een gedegen klassieke opleiding aan de Fontys Hogeschool voor de Kunsten in Tilburg, deed zijn master geïmproviseerde muziek bij Harmen Fraanje in Amsterdam en schreef zijn scriptie over Olivier Messiaen. Inmiddels is hij goed voor een exclusief contract bij Warner Classics, het label waarop eerder de cd’s Notes of Longing, de Veluwe Suite en A Brief Nostalgia verschenen en waarop nu het digitale Renaissance wordt uitgebracht. “Ik ben mij er van bewust dat er een vrij conservatieve stroming is in de klassieke muziek die graag alles bij het oude laat”, zegt Myderwyk. “Het heet niet voor niets klassieke muziek. Ook het conservatorium heeft alles van doen met conserveren. Ondertussen geef ik wel les op het Artez Conservatorium, waar ik met open armen ben ontvangen, geef ik concerten in zalen als het Concertgebouw, de Doelen en TivoliVredenburg en zit ik bij een klassieke cd-maatschappij die net zo goed mijn werk uitbrengt als dat van Alexandre Tharaud. Ik snap dat mensen mij scharen onder de genoemde pianospelende componisten, maar vergeet niet dat deze stroming in een soort kinderfase verkeert. We gaan ook niet alle componisten aan het begin van de barok of het impressionisme over één kam scheren. Ik ben trots op de muziek die ik maak. De inspiratie daarvoor ontleen ik aan grote componisten.”
