STOCKHAUSEN, BEFFA, STRAVINSKY
[R]EVOLUTION
Vanessa Benelli Mosell (piano)
Decca 481 1616 • DDD-72’
Waardering: 6
In het cd-boekje en op Mosells website zien we foto’s van een aantrekkelijke jonge vrouw (27). Zo een met diepe decolletés. Het zou er niet toe mogen doen, maar het oog wil blijkbaar ook wat. Wat is het statement dat het kwaliteitslabel Decca wil maken? Dat de klassieken, ook de moderne, er ook voor (al dan niet aantrekkelijke) jonge mensen toe doen? Modern klassiek is hot? Verwarrend. Slechts weinig pianisten wagen zich aan Stockhausen. Behalve Pollini en Aimard zijn er ongetwijfeld nog een paar, maar je krijgt amper de vingers van twee handen vol. Mosell maakt er geen geheim van dat Pollini haar heeft geïnspireerd. Wie hem ooit Stockhausen heeft horen spelen, kan zich dat voorstellen: de ijskristallen, het eenzame Glasperlenspiel, maar ook het niets ontziende repeteren en gebeuk. Na jaren trilt dat alles nog na. Stockhausens muziek is een heel aparte poëzie. Eerlijk gezegd herkende ik daarvan weinig, misschien omdat ik de Klavierstücke al eens ideaal heb gehoord. Het is knap en lovenswaardig wat Mosell doet, maar het heeft weinig sfeer. Ze zou de stilte ook meer moeten toelaten. Het pièce de résistance, de eindeloos herhaalde figuur, vermoeit en overtuigt ook daarom niet omdat de diminuendi rammelen.
Jurjen Vis
Wilt u meer recensies lezen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
