TEN HOLT
Canto Ostinato
Nederlands Saxofoon Octet
Cobra Records Cobra 0074 • DDD-70’
Waardering: 8
Wat valt er nog toe te voegen aan Canto Ostinato, het werk dat in 1979 in première ging in een versie voor drie piano’s en een orgeltje en dat van Simeon ten Holt een goeroe maakte voor vele dolende geesten, zoekers, trippers die drugsgebruik afgezworen hebben en muziekliefhebbers die tussen vele genres meanderen. Het werk met een variabele tijdsduur is geen stuk meer dat behoort tot de eerste uitingen van minimal music op zijn Hollands, het is een op zichzelf staand fenomeen geworden dat niets met modern klassieke muziek of wat dan ook te maken heeft maar dat de soundtrack is geworden van ‘happenings’. Gelukkig zorgt de jongste bewerking van Canto Ostinato – en er zijn er vele, van marimba tot harp en van strijkkwartet tot symfonieorkest – ervoor dat we teruggebracht worden naar de componist en zijn zeer nauwkeurige werk en berekenende opbouw. Of het nu komt door de noodzaak om adem te halen of het ritmisch geklepper van de kleppen, de versie die saxofonist Stefan de Wijs maakte voor acht saxofoons en die meeslepend gespeeld wordt door het Nederlands Saxofoon Octet (NS8) doet de trance die velen beleven, uitblijven, terwijl de fascinatie voor de structuur en de wijze waarop Ten Holt toewerkte naar de statements van de volledige melodie alleen maar toeneemt. En zo’n soort uitvoering van Canto Ostinato was er nog niet.
Paul Janssen
Wilt u meer recensies lezen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
