HÄNDEL
Sonatas op.5, HWV396/402
Al Ayre Español o.l.v. Eduardo López Banzo
Challenge CC72663 • DDD–77’
Waardering: 7
De zeven (niet drie of zes zoals gebruikelijk) triosonates die muziekuitgever Walsh in 1739 uitgaf waren niet alleen voor alle muziekliefhebbers bedoeld, maar zijn in enkele opzichten ook opmerkelijk. Ze hebben allemaal minstens vijf delen en er zit vrijwel geen noot originele muziek in. Händel putte ruim uit instrumentale inleidingen van de Chandos Anthems, enkele opera’s en dansmuziek voor een destijds geliefde danseres in Covent Garden. Het is dus grote Händel in een klein jasje voor thuis en de muziek is op zichzelf aansprekend genoeg. Toch weten Banzo en zijn ensemble de boog niet overal gespannen te houden, het continuo-ensemble is dynamisch genoeg, maar de twee violen blijven voortdurend dunnetjes, alsof er nergens eens flink in de darmsnaar gegrepen mag worden. Daardoor komen enkele goedbedachte dynamische effecten tussen langzame zachte en contrasterende actieve passages nooit optimaal uit de verf. De dansdelen aan het eind van elke sonate overtuigen nog het meeste.
Paul Herruer
Wilt u meer recensies lezen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
