J.S. BACH
The Cello Suites BWV 1007-1012
Alban Gerhardt (cello)
Hyperion CDA68261/2 • DDD-129’ (2 cd’s)
Waardering: 7
Hoezeer de ene lezing van Bachs Cellosuites kan verschillen van de anderen blijkt wel weer als we de opname op een moderne cello van de Duitse cellist Alban Gerhardt naast de eveneens onlangs verschenen historische interpretatie van Lucia Swarts leggen [zie elders in deze rubriek]. De interpretaties zijn haast onvergelijkbaar en lijken van verschillende werelden te komen. Dat vertelt maar weer hoe persoonlijk musici en ook luisteraars om kunnen gaan met deze meesterwerken. In het regiment topcellisten, waar Gerhardt absoluut toe behoort, gaat het alleen nog maar om details die al dan niet de persoonlijke goedkeuring van de luisteraar weg kunnen dragen. En dan valt het op hoezeer Gerhardt de lyriek en de emotie ondergeschikt maakt aan de drive van de verschillende dansvormen en snelheid en ritmiek laat prevaleren boven de melodiek. Wat dat aangaat zit hij dichter bij de ‘turbo-uitvoeringen’ van Yo-Yo Ma dan bij de Russische romantiek die Rostropovich op de suites losliet. Op het spel van Gerhardt is weinig aan te merken; alles is er en ook de dubbelgrepen klinken zuiver en ritmisch strak, maar het verhaal dat elk deel vertelt, de emotie komt wat in het gedrang. Wat de moderne cello betreft blijft de voorkeur voor Rostropovich en vooral die van Mayke Rademakers (Channel Classics) die ritmiek, lyriek, emotie en verhaal perfect verenigt, vooralsnog favoriet.
Paul Janssen
Wilt u meer recensies lezen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
