SCHUBERT
Piano Sonata in B flat major D960 – Four Impromptus D935
Marc-André Hamelin (piano)
Hyperion CDA68213 • DDD-82’
Waardering: 10
Rond Marc-André Hamelin heeft vrij lang de aura gehangen van de alleskunner met een voorkeur voor virtuoze, bijna onspeelbare muziek: Busoni, Medtner, Alkan, Liszt, noem maar op. Dat is na een blik op zijn discografie niet terecht (meer). Vrij kortgeleden nam hij, toch wel onverwacht, zelfs het hyperspaarzame For Bunita Marcus van Morton Feldman op. Nu heeft hij voor het eerst Franz Schubert opgenomen met diens laatste pianosonate als hoofdverhaal. En wat voor een verhaal: om te beginnen een compleet verhaal, want Hamelin speelt het eerste deel met de herhaling, waardoor er een aantal maten met groepjes van twee nootjes aan wordt toegevoegd die vaak worden weggelaten en die opmerkelijk contrasteren met de nogal volle klankstructuur van het voorafgaande. Het verhaal wordt voorgedragen met alle denkbare schakeringen in sterktegraden: bij Hamelin is er echt verschil tussen piano, pianissimo en pianississimo en soms speelt hij zo zacht dat hij bijna op de grens zit. Het allerbelangrijkste is, dat hij het verhaal met totaal begrip speelt; met kleine en altijd werkzame adempauzetjes, doorgedachte melodielijnen en een altijd duidelijke en meestal gelijkwaardige rolverdeling tussen linker- en rechterhand. Bij elkaar opgeteld ontstaat een vertolking waarin de zielenroerselen vanzelf tot uitdrukking komen en ook het eigenlijk al gekende – zoals de slotmaten van het laatste deel – blijft verrassen. De vier postume Impromtu’s die op de sonate volgen laten al die kwaliteiten en hun muzikaal effect opnieuw horen. Kortom, Hamelin hoort nu gelijk bij de grootste Schubert-vertolkers.
Paul Herruer
Wilt u meer recensies lezen? Sluit dan hier een abonnement af en krijg automatisch toegang tot honderden andere recensies én voorgaande edities van Luister.
